Βόρεια του πάρκου και ανατολικά του σιδηροδρομικού σταθμού βρίσκεται ο συμπαγής, άσπρος, ορθογώνιος όγκος που στεγάζει δημόσιες και ιδιωτικές υπηρεσίες της πόλης. Με μία πιο προσεκτική ματιά παρατηρώ ότι ο όγκος αυτός δεν είναι τόσο συμπαγής^. τόσο στις όψεις του όσο και στις κατόψεις του παρουσιάζονται ανοίγματα, κενά, σπασίματα, προεξοχές κλπ. Οι τέντες που υπάρχουν στις όψεις μοιάζουν να σπάνε την οικοδομική γραμμή και δημιουργούν καινούριους χώρους. Στο ισόγειο υπάρχουν, συμμετρικά, δύο στοές που οδηγούν στους ορόφους του κτιρίου αλλά και σε μία εσωτερική αυλή, με την οποία επικοινωνεί το κτίριο με άλλα κτίρια. Περνάω τη κάτω από τη σιδερένια καγκελόπορτα – καθημερινά κατεβαίνει από τις εννέα το βράδυ- και κατευθύνομαι προς τις σκάλες. Μια μπλε σιδερένια πόρτα είναι μισάνοιχτη μπροστά απ’ το κλιμακοστάσιο- η πόρτα αυτή μοιάζει με τις πόρτες που έχουν τα οχήματα μεταγωγών της αστυνομίας, μπλε, σίδερο και πάνω-πάνω ένα παραθυράκι με σήτα και κάγκελο. Ανεβαίνω εφτά σκαλοπάτια και βρίσκομαι σε ένα εσωτερικό μπαλκόνι, μπροστά μου βρίσκεται η στοά, πίσω μου ένα άλλο μπαλκόνι που βλέπει στην εσωτερική αυλή του συγκροτήματος. Ανεβαίνω στον πρώτο όροφο. Για να μπω σε κάποιο γραφείο θα πρέπει να βγω στο μπαλκόνι που λειτουργεί σαν διάδρομος. Ο διάδρομος-μπαλκόνι κινείται σχεδόν περιμετρικά του κτιρίου - στην ανατολική πλευρά του δεν υπάρχει. Το ίδιο ισχύει και στους πέντε σε σύνολο ορόφους του κτιρίου. Στο κτίριο αυτό τι είναι μέσα και τι έξω δεν είναι εύκολα διακριτό. Σε κάθε όροφο υπάρχει ο ίδιος κάναβος από μπετονιένες κολώνες. Τα δωμάτια όμως διαφοροποιούνται, σε σχήμα, μέγεθος και υλικά. Οι διάφοροι χώροι των υπηρεσιών χωρίζονται μεταξύ τους με ελαφριές κατασκευές από αλουμίνιο, γυαλί, σιδερένια κάγκελα, ξύλο, γυψοσανίδα και δημιουργούνται μικροί εσωτερικού διάδρομοι. Ανεβαίνω τις σκάλες του πέμπτου ορόφου και οδηγούμε προς την ταράτσα ακούγοντας έναν υπόκωφο και επαναλαμβανόμενο ήχο, φτάνω σε ένα μικρό δώμα. Περνάω μπροστά από την πόρτα του μηχανοστασίου και βγαίνω στην ταράτσα από μία σπασμένη τζαμαρία, ενώ ο θόρυβος με ακολουθεί και έξω. Στην ταράτσα υπάρχουν, περιμετρικά κολώνες ενός μέτρου περίπου, με στρογγυλές λάμπες στην κορυφή τους και κεραίες. Ένα ακόμα δώμα βρίσκεται εκεί, η μία πόρτα του είναι σπασμένη και υπάρχουν τα ίχνη ενός wc, πλακάκια άσπρα, μερικά έχουν ξεκολλήσει, ένας σπασμένος καθρέφτης, σωλήνες, σπασμένη λεκάνη- η άλλη πόρτα είναι κλειδωμένη. Υπάρχουν επίσης και εγκαταστάσεις εξαερισμού και αεραγωγοί. Καθώς κατέβαινα από το κλιμακοστάσιο στον τρίτο όροφο παρατήρησα μία τρύπα στον τοίχο σε μέγεθος φεγγίτη που την είχαν κλείσει πρόχειρα τοποθετώντας μπροστά της μία ξύλινη πινακίδα. Η τρύπα αυτή οδηγούσε σε έναν παλιό φωταγωγό, ο οποίος αργότερα χρησιμοποιήθηκε για να περνούν καλώδια και σωληνώσεις εγκαταστάσεων. Κοιτώντας μέσα είδα σωλήνες και καλώδια κομμένα και ξύλινα παραπετάσματα, από ψηλά έμπαινε φως αλλά το ύψος του δεν έφτανε στην ταράτσα. Σε όλο το κτίριο είναι εμφανείς διάφορες σωληνώσεις και εγκαταστάσεις, καινούριες και παλιές ή ίχνη παλιών. Τα στοιχεία αυτά είναι κυρίως μεταλλικά. Βγαίνοντας από το κτίριο κατευθύνομαι στην εσωτερική αυλή.